Η «Πλεύση» που Βυθίζεται: Οι Μαζικές Αποχωρήσεις και ο Αυταρχισμός της Ζωής Κωνσταντοπούλου Αποκαλύπτουν ένα Κόμμα σε Κρίση

Σε μια εποχή όπου η ελληνική πολιτική σκηνή χαρακτηρίζεται από αστάθεια και αναζήτηση εναλλακτικών, η Πλεύση Ελευθερίας, το κόμμα που ιδρύθηκε το 2016 από τη Ζωή Κωνσταντοπούλου ως σύμβολο δικαιοσύνης και ελευθερίας, φαίνεται να πλέει σε θολά νερά εσωτερικών συγκρούσεων και ηγεμονικών πρακτικών. Από τις βουλευτικές εκλογές του 2023 μέχρι και το 2025, το κόμμα έχει βιώσει μια σειρά από αποχωρήσεις βουλευτών και υποψηφίων, που όχι μόνο έχουν μειώσει δραστικά την κοινοβουλευτική του παρουσία αλλά και έχουν εκθέσει την ηγεσία σε σοβαρές κατηγορίες για αυταρχισμό, έλλειψη διαφάνειας και προσωπικές βεντέτες. Αυτή η εκτενής ανάλυση εξετάζει τις ρίζες αυτής της κρίσης, τις συγκεκριμένες περιπτώσεις αποχωρήσεων, τις συνέπειες για το κόμμα και πώς η προσωποκεντρική δομή του το καθιστά ευάλωτο σε περαιτέρω διάλυση, βασισμένη σε πολιτικές εξελίξεις από το 2023 έως σήμερα.

Η ιστορία των αποχωρήσεων ξεκινά αμέσως μετά την είσοδο του κόμματος στη Βουλή το 2023, όπου κατάφερε να εξασφαλίσει 11 έδρες με ποσοστό 4,64%. Ωστόσο, η επιτυχία αυτή αποδείχθηκε εφήμερη. Τον Οκτώβριο του 2023, ο βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης Μιχάλης Χουρδάκης αποπέμφθηκε από την κοινοβουλευτική ομάδα χωρίς προηγούμενη συζήτηση, με την ηγεσία να επικαλείται αόριστες ιδεολογικές διαφορές. Ο Χουρδάκης, που πληροφορήθηκε την απόφαση από τα μέσα ενημέρωσης, αρνήθηκε να παραδώσει την έδρα του, χαρακτηρίζοντας την κίνηση ως μονομερή και δικτατορική, ενώ η Κωνσταντοπούλου απείλησε με δικαστικές ενέργειες. Αυτή η περίπτωση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, αποκαλύπτοντας μια ηγεσία που προτιμά την επιβολή από τον διάλογο.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, η κρίση κλιμακώθηκε με την ανεξαρτητοποίηση της Αρετής Παπαϊωάννου, βουλευτή Β’ Θεσσαλονίκης και μητέρας του Χουρδάκη. Στην επιστολή της προς τον Πρόεδρο της Βουλής, η Παπαϊωάννου κατήγγειλε «απαξιωτική και στοχοποιητική συμπεριφορά» από την Κωνσταντοπούλου, υποστηρίζοντας ότι τιμωρήθηκε λόγω της οικογενειακής σχέσης με τον γιο της, μετά την άρνησή της να υπογράψει καταδικαστική ανακοίνωση. Αυτή η οικογενειακή διάσταση προσθέτει ένα στρώμα προσωπικών αντιπαραθέσεων, κάνοντας το κόμμα να μοιάζει περισσότερο με ιδιωτική υπόθεση παρά με συλλογικό πολιτικό σχηματισμό. Οι αποχωρήσεις συνεχίστηκαν με ηχηρές παραιτήσεις, όπως αυτή της Αλεξάνδρας Πολυχρονοπούλου, που μίλησε για «εξαπάτηση» και «πειρατεία» στα ψηφοδέλτια, με υποψηφίους να τοποθετούνται χωρίς διαφάνεια, και του Γιώργου Θαλάσση, πρώην καθηγητή, που εξέφρασε λύπη για «εξαπάτηση» και τακτικές χειραγώγησης.

Ακόμα και το 2024-2025, η τάση δεν ανακόπηκε. Υποψήφιοι όπως η Μαργαρίτα Καζάκου και η Νίκη Μπουραζάνη αποχώρησαν με αιχμές για «παραγκωνισμούς» και «εκκαθαρίσεις», ενώ η συνολική κοινοβουλευτική ομάδα συρρικνώθηκε σε μόλις 6 βουλευτές. Αυτές οι εξελίξεις δεν είναι τυχαίες: ριζώνουν στον χαρακτήρα της Κωνσταντοπούλου, που ως Πρόεδρος της Βουλής το 2015 είχε κατηγορηθεί για καθυστερήσεις ψηφοφοριών και αυστηρούς κανόνες. Στην Πλεύση, αυτή η προσέγγιση εντείνεται, με αποφάσεις να λαμβάνονται μονομερώς, χωρίς συλλογικές διαδικασίες, μετατρέποντας το κόμμα σε «προσωπικό όχημα». Πολιτικοί παρατηρητές σχολιάζουν ότι οι διαφωνίες ισοδυναμούν με προδοσία, αποθαρρύνοντας νέα μέλη και δημιουργώντας κλίμα φόβου.

Για να κατανοήσουμε το μέγεθος της κρίσης, ας δούμε έναν πίνακα με τις κύριες αποχωρήσεις από το 2023 έως το 2025:

Αυτός ο πίνακας αποτυπώνει πώς σε λιγότερο από δύο χρόνια, το κόμμα έχασε σχεδόν το μισό της δύναμής του, με τις αποχωρήσεις να συγκεντρώνονται κυρίως το 2023, αλλά να συνεχίζονται σποραδικά. Οι συνέπειες είναι καταστροφικές: στις δημοσκοπήσεις του 2025, παρόλο που το κόμμα κυμαίνεται γύρω στο 12-13%, η εικόνα αστάθειας απομακρύνει ψηφοφόρους που αναζητούν ενότητα. Επιπλέον, οι δικαστικές διαμάχες για τις έδρες σπαταλούν πόρους, ενώ η απομόνωση από άλλα αριστερά κόμματα, όπως φαίνεται από κριτικές στελεχών του ΚΚΕ, εντείνει την περιθωριοποίηση. Σε μια χώρα με οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, η Πλεύση χάνει την ευκαιρία να γίνει φωνή αλλαγής, εγκλωβισμένη στην εγωκεντρική ηγεσία. Αν δεν αλλάξει πορεία, η «πλεύση» αυτή θα καταλήξει σε οριστικό ναυάγιο, αφήνοντας πίσω μόνο συντρίμμια.

Η Ρητορεία της Οργής: Πώς η Ζωή Κωνσταντοπούλου Εκμεταλλεύεται Τραγωδίες σαν τα Τέμπη για Πολιτικό Κέρδος, Χωρίς Ουσιαστικές Λύσεις

Στο πολιτικό τοπίο της Ελλάδας, όπου τραγωδίες όπως το σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών το 2023 έχουν γίνει σύμβολα κυβερνητικής αποτυχίας και συγκάλυψης, η Ζωή Κωνσταντοπούλου και η Πλεύση Ελευθερίας έχουν αναδειχθεί ως «μαχητές της αλήθειας». Ωστόσο, μια βαθύτερη ματιά αποκαλύπτει μια ηγεσία που βασίζεται σε δραματικές ομιλίες, καταγγελίες και θεατρικές παρεμβάσεις για αυτοπροβολή, χωρίς να προσφέρει συγκεκριμένες λύσεις ή να ενώνει δυνάμεις. Από το 2024 έως το 2025, η Κωνσταντοπούλου έχει κυριαρχήσει σε συζητήσεις για τα Τέμπη, αλλά οι επικριτές της την κατηγορούν για λαϊκισμό, διχαστική ρητορεία και εκμετάλλευση του πόνου των οικογενειών για πολιτικά οφέλη. Αυτή η ανάλυση διερευνά πώς το κόμμα μετατρέπεται σε εργαλείο προσωπικής προβολής, εξετάζοντας κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις, δημόσιες εμφανίσεις και τις συνέπειες αυτής της προσέγγισης.

Η εμπλοκή της Πλεύσης στα Τέμπη ξεκίνησε αμέσως μετά το δυστύχημα, με αιτήματα για εξεταστική επιτροπή και διαφάνεια. Το 2024, σε ομιλίες στη Βουλή, η Κωνσταντοπούλου αποκάλυψε πιέσεις από υπουργικούς επιτελείς στο Ελεγκτικό Συνέδριο για συμβάσεις σιδηροδρόμων, κερδίζοντας πρωτοσέλιδα. Ωστόσο, αυτές οι «βόμβες» κρίθηκαν θεατρικές, χωρίς να ακολουθήσουν ουσιαστικές νομικές κινήσεις. Το 2025, σε διαδηλώσεις όπως αυτή στο Σύνταγμα τον Φεβρουάριο, εμφανίστηκε ως ηγετική φιγούρα, κατηγορώντας την κυβέρνηση για «εγκληματική συγκάλυψη», αλλά οι προτάσεις της παρέμειναν γενικές, χωρίς σχέδιο για συστημικές αλλαγές όπως η αναβάθμιση υποδομών ή η ανεξαρτησία ερευνών.

Η κριτική εστιάζεται στον αυταρχικό και διχαστικό χαρακτήρα της ρητορείας. Σε ομιλίες όπως αυτή της 5ης Μαρτίου 2025, χρησιμοποιεί φορτισμένη γλώσσα, αποκαλώντας πολιτικούς «εγκληματίες», κάτι που εκλαμβάνεται ως διχαστικό και μη εποικοδομητικό. Αναλυτές σημειώνουν ότι η Κωνσταντοπούλου «έχει δύο πρόσωπα»: υπερασπίζεται δικαιώματα, αλλά χρησιμοποιεί τραγωδίες για να ενισχύσει την εικόνα της ως «αντιστασιακής». Αυτό θυμίζει την περίοδο 2015, όπου ως Πρόεδρος Βουλής προκαλούσε καθυστερήσεις, κατηγορούμενη για obstructionism. Παρόμοια μοτίβα εμφανίζονται σε άλλα ζητήματα, όπως το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ το 2025, όπου η Πλεύση ζήτησε εξεταστική, αλλά εστίασε σε προσωπικές επιθέσεις κατά υπουργών, χωρίς διακομματική συνεργασία. Στις συζητήσεις για τον προϋπολογισμό 2025, οι μακροσκελείς ομιλίες της κρίθηκαν ως «άγονη οργή», χωρίς συγκεκριμένες οικονομικές προτάσεις.

Παρά την αρχική ώθηση, τα στατιστικά δείχνουν ότι αυτή η τακτική έχει όρια. Ας δούμε έναν πίνακα με εξέλιξη δημοσκοπήσεων το 2025:

Αυτός ο πίνακας δείχνει ποσοστά γύρω στο 12-13%, αλλά με διακυμάνσεις που υποδηλώνουν εξάρτηση από σκάνδαλα όπως τα Τέμπη, χωρίς μακροπρόθεσμη βάση. Οι συνέπειες είναι διπλές: κερδίζει δημοτικότητα (δεύτερη θέση σε κάποιες), αλλά αποξενώνει συμμαχίες, όπως φαίνεται από κριτικές στελεχών άλλων κομμάτων που χαρακτηρίζουν την Πλεύση «ιδιωτικό εργόχειρο». Σε μια χώρα που χρειάζεται ουσιαστική αντιπολίτευση, η Κωνσταντοπούλου προτιμά το spectacle, μετατρέποντας τραγωδίες σε πολιτικό καύσιμο. Αν συνεχίσει, η «ελευθερία» θα παραμείνει ρητορική, χωρίς πραγματική αλλαγή, οδηγώντας το κόμμα σε πολιτική απομόνωση.